Uzak diyarlarda, ağaçların hiç durmadan fısıldaştığı bir orman vardı. Fısıltılar Ormanı adını alan bu yer, doğanın en büyük sırlarını saklayan büyülü bir mekandı. Rüzgar estiğinde ağaçlar hafifçe eğilir, yapraklar aralarında konuşur, dallar melodik seslerle dans ederdi. Ancak bir gün, ormanda büyük bir sessizlik oldu. Ağaçlar artık konuşmuyordu. Yapraklar kımıldamıyordu. Orman adeta nefesini tutmuş gibiydi.
Ormanda yaşayan meraklı bir kız olan Ela, bu sessizliğin sebebini anlamaya kararlıydı. Her gün bu ormanda oynar, ağaçların fısıltılarını dinlerdi. Ama şimdi doğa sessizdi ve bu hiç normal değildi.
Ela, yaşlı Meşe Ağacına gitti. O, ormanın en bilge ağacıydı ve her şeyi bilirdi. Meşe Ağacı, hüzünlü bir sesle konuştu: “Fısıltılar Ormanı’nın sesi Fısıltı Taşı sayesinde var olur. O taş doğanın ruhunu korur, ağaçlara ses verir. Ama biri onu yerinden aldı ve orman bu yüzden sessizleşti.”
Ela derin bir nefes aldı ve taşı bulmaya karar verdi. Önce ormanın en karanlık köşesine, Gölge Kuyusu’na gitti. Efsaneye göre, kaybolan şeyler bazen buraya düşerdi. Kuyunun derinliklerine baktığında hiçbir şey göremedi. Ama kulağına çok hafif, sönük bir fısıltı çalındı.
“Beni bulmalısın…”
Ela, sesi takip ederek Sessiz Çayıra ulaştı. Çayırda ne bir böcek sesi ne de kuş cıvıltısı vardı. Her şey donmuş gibiydi. Çimenlerin arasında küçük, soluk ışıklar dans ediyordu. Ela yere eğildiğinde, hafifçe parlayan yuvarlak bir taş gördü. Fısıltı Taşı!
Onu eline aldığında, taş hafifçe titredi ve birden yapraklar hışırdamaya başladı. Rüzgar tekrar esmeye başladı. Ela, taşın yerine dönmesi gerektiğini anladı ve hızla Meşe Ağacı’nın yanına koştu.
Taşı yerine koyduğu anda, orman birden canlandı. Dallar kıpırdadı, kuşlar cıvıldadı, nehirler tekrar şarkı söylemeye başladı. Fısıltılar geri dönmüştü!
Meşe Ağacı Ela’ya teşekkür etti ve “Sen sadece ormana sesi değil, kalbimize de umut getirdin,” dedi. O günden sonra Ela, Fısıltılar Ormanı’nın Koruyucusu olarak anıldı ve her sabah ağaçların melodik fısıltılarıyla uyanmaya devam etti.
