Uzak diyarlarda, rüzgarın hiç durmadan estiği bir vadi vardı. Buraya Fısıltılı Rüzgar Vadisi denirdi çünkü esen rüzgarlar, doğanın seslerini taşıyarak vadinin her köşesinde melodiler oluştururdu. Ancak bir gün, vadideki rüzgarlar birdenbire yok oldu. Ağaçlar kımıldamaz, kuşlar havalanamaz oldu. Vadiye sessizlik çökmüştü.
Küçük bir çocuk olan Derin, rüzgarın kaybolmasının sebebini anlamaya kararlıydı. Küçüklüğünden beri rüzgarın getirdiği sesleri dinlemeyi severdi. Ama şimdi, hiçbir ses duyamıyordu. Büyükannesi ona, “Rüzgarlar kolay kolay kaybolmaz evlat, belki de onları geri getirmek için seslerini duyurmalısın,” dedi.
Derin, vadinin en yüksek noktasına çıkmaya karar verdi. Oradan belki rüzgarların nereye gittiğini görebilirdi. Yol boyunca sessizleşmiş kuşları, hareketsiz ağaçları ve duran dereyi gördü. Tüm vadi, sanki nefesini tutmuş gibiydi.
En tepeye ulaştığında gökyüzünde tuhaf, gri bir bulut kümesi gördü. Normalde bulutlar rüzgarla hareket ederdi, ama bu bulutlar hareketsizdi. Tam o anda, vadinin kadim koruyucusu olduğu söylenen Gizemli Kartal ortaya çıktı. Kartalın gözleri yıldız gibi parlıyordu.
“Rüzgarlar neden kayboldu?” diye sordu Derin.
Kartal kanatlarını açarak, “Çünkü insanlar artık rüzgarın melodisini dinlemiyor. Onun sesine kulak vermezsen, o da gider,” diye yanıtladı.
Derin düşündü. Küçüklüğünde rüzgarın sesine şarkılar söylerdi, bazen fısıltılarını takip eder, bazen ona dilekler fısıldardı. Ama büyüdükçe bunu yapmayı unutmuştu.
Gözlerini kapattı ve tüm kalbiyle rüzgara seslendi. Ona eskiden nasıl şarkılar söylediğini, nasıl oyunlar oynadığını hatırlattı. Kartal, Derin’in içten gelen sesini duyunca kanatlarını hızla çırptı ve aniden bulutlar hareketlenmeye başladı.
Bir anda vadiye ince bir esinti yayıldı. Önce hafifçe, sonra daha güçlü bir rüzgar esti. Ağaçlar tekrar kımıldamaya, kuşlar uçmaya başladı. Dere kıpırdanarak eski melodisini fısıldadı. Vadi, yeniden hayata dönmüştü.
Derin gülümseyerek büyükannesinin yanına döndü. Büyükannesi ona sarılarak, “Sen sadece rüzgarı değil, hatıraları da geri getirdin,” dedi.
O günden sonra, Fısıltılı Rüzgar Vadisi asla sessiz kalmadı. Çünkü herkes rüzgarın sesine kulak vermeyi öğrenmişti.
